Op 26 januari 2013 werd ik om 04.54 wakker. Echt wakker. Dat is normaal niet echt een tijd waarop ik wakker word op zaterdagochtend. Ik lag met grote ogen naar het plafond te staren en voelde dat er iets bijzonders aan de hand was. Ik maakte zelfs een foto van de wekkerradio om dit bijzondere moment vast te leggen. Hier ging iets gebeuren. Starend naar het plafond zag ik in Helvetica:
Nu had ik dat al eerder gedacht en was ik ook al een aantal malen enthousiast begonnen. Ik schreef en deelde hoofdstuk 1 met veel plezier en energie. Geweldig! Hoofdstuk 2 was ook erg goed. Hoofdstuk 3 best OK. Hoofdstuk 4 mwah. Hoofdstuk 5…..nieuw boek. Maar dit keer voelde het anders. Het was inmiddels 05.05 en ik veranderde twee woorden aan bovenstaande op het plafond geprojecteerde dat me nog enthousiaster maakte. Enig idee?
Ik schrapte de woorden “een” en “boek” waardoor er stond:
Wow! Wat een inzicht. Ik was verlost van het format van een boek. Resultaten uit het verleden waren een garantie voor de toekomst. Ik had nog nooit een boek geschreven maar had wel geschreven. Alleen door het mezelf vast te leggen in een format voelde dat schrijven niet als succesvol omdat het nooit tot een boek gekomen was. Maar nu was het anders, ik ging gewoon schrijven!
Mijn Kabouter was inmiddels ook wakker geworden en vond het, als altijd, een heel slecht en stom idee. Hij vond dat ik niet kon schrijven, ik had daar ook helemaal geen tijd voor en wie zat er nu te wachten op mijn verhalen. Hij zette zijn argumenten kracht bij met zijn middelvinger.
Gelukkig had ik een Magnum 45 op mijn nachtkastje liggen.
en schoot eerst zijn middelvinger en daarna zijn hoofd eraf.
Ik sprong uit bed bedacht zonder na te denken “zenoemenhetdesignthinking” als naam voor mijn blog en publiceerde om 1 minuut voor 7 op zaterdagochtend mijn eerste blogpost.
Het was tijd geworden. Ik was aan het schrijven. En om dat vol te houden bedacht ik een aantal overbodige obstakels. De verhalen die ik schreef moesten gaan over empathie, creativiteit en prototyping. Belangrijke vaardigheden van een design thinker. Verder bedacht ik dat ik elke dag zou schrijven, een jaar lang, behalve op vrijdag de 13de. Een jaar lang zette ik de wekker om 06.00 en drukte ik 1 keer op snooze om vervolgens om 06.12 aan de koffie met een kaarsje aan te schrijven en te publiceren. Zou ik het halen? Na een jaar printte ik al mijn verhalen uit en verbrandde 1340 pagina’s in een kerkje in Dordrecht met een kleine groep trouwe lezers. Dat voelde als een overwinning en na een week ‘vakantie’ begon ik aan mijn nieuwe project. Een eigentijdse vertaling van Homo Ludens van Huizinga. Ik zette de wekker i.p.v om 06.00 uur om 05.00 en ‘vertaalde’ een pagina per dag. Dat voelde echter zo als werk dat ik er na 3 weken me ophield om weer gewoon lekker door te gaan op mijn eigen blog. Ik paste mijn doel aan naar 1001 en uiteindelijk 1.111. Zou het me lukken om elke dag een verhaal te schrijven, 1.111 dagen lang naar het idee van Jeroen de Bakker? Het idee dat een idee maar 1 punt waard is en een prototype 1000.
Ik schrijf al lang niet meer alleen maar over design thinking. Mijn blog is mijn dagelijkse vasthoudende, gedisciplineerde verbeelding van mijn nieuwsgierigheid en daar heb ik inmiddels geen doel meer voor nodig. Ik hoef mijn Kabouter niet meer te bewijzen dat ik elke dag kan schrijven. Ik kan schrijven en doe dat elke dag. Ik heb dan ook besloten om het einddoel van 1.111 verhalen los te laten. Ik schrijf gewoon elke dag zolang ik leef. Wel zo makkelijk en duidelijk. Dus daarmee eindigt vandaag toch een beetje een project. Het beste project dat ik ooit begonnen ben en hopelijk nog lang duurt. Kabouter vindt het niks. “Niemand zit daar op te wachten!”
Daarom juist! Ik schrijf voor Niemand.
Ik schrijf voor Me, Myself and I.
Tot morgen.
Gelukkig! Moest al bijna huilen.