flop

In november kocht ik waterdichte ‘overschoenen’ die ik elke keer als ik ga fietsen over mijn fietsschoenen heen trek.

Afgezien van dat ze mijn voeten droog houden, is het ook een stuk warmer. Zo’n 5 maanden lang trek ik zo’n 3 a 4 keer per week die overschoenen over mijn fietsschoenen aan. En dat vind ik eigenlijk best een vervelend werkje. Ze zitten vrij strak en ik moet altijd goed kijken of de schoenplaatjes, die onder de fietsschoenen zitten, wel goed naar buiten komen. Ander klikken de schoenen niet goed op de pedalen.

Ik kan niet wachten op beter weer. Weer zonder overschoenen fietsen.

Elke keer is het hetzelfde ritueel.

Op het trapje bij de achterdeur, eerst de fietsschoenen aan en dan de overschoenen.

Als ik terugkom is het andersom. Eerst de overschoenen eraf en dan de fietsschoenen uit. Totdat ik vorige week opeens dacht:

‘Ik kan ook eerst de overschoenen half uit doen, dan mijn fietsschoenen los maken, mijn schoenen uit doen en dan mijn overschoenen eraf halen. Dan hoef ik niet zo te bukken’

Ik heb namelijk al lang genoeg voorover gezeten…..op de racefiets.

Deze nieuwe methode bevalt me uitstekend. Ik kan heel relaxed de overschoenen eraf halen zonder mijn rug nog verder te belasten.

Totdat ik gisteren tot het inzicht van de week kwam. Week? Jaar!

Waarom zou ik de overschoenen er zowiezo eigenlijk afhalen als de fietsschoen uit is en ik de volgende keer die overschoen er toch weer op moet doen?

Maandenlang doe ik het al op dezelfde manier. Zonder na te denken. Gedachteloos.

De nieuwe manier is sneller, beter voor de dure overschoenen en mijn nog duurdere rug.

Onze hersenen maken patronen aan voor de dingen die we vaak doen. De vraag alleen is of dat we de dingen die we vaak doen wel op de goede manier doen.

Want als het eenmaal een patroon is, denk je er niet meer over na. Denk vandaag maar eens na over een ding dat je al geruime tijd gedachteloos doet en bedenk er eens een andere manier voor.

Doe zoals Dick Fosbury.

Je zult verbaasd zijn hoe hoog je komt.