De afgelopen dagen schrijf ik over mijn Zuid Afrikaanse ervaringen met mijn VW T2 uit 1979.
Het hele verhaal vind je hier in pdf: NOLTEEVWT2
Na de nacht achter een rode T2 op de tolweg tussen Parijs en Marseille getold te hebben waarbij ik me bij slecht zicht liet leiden door het geluid van de luchtgekoelde twee liter boxermotor wat in werkelijkheid mijn eigen gesnurk was, leek een APK (Algemeen Persoonlijke Keuring) in de vorm van een ochtend meditatie en koud afdouchen een noodzakelijke start van de dag. Het watertekort in Zuid Afrika dwingt mij niet te lang te douchen wat ik met de temperatuur van het douchewater dat als ijspegels op mijn lijf beukt niet heel erg vind. Na mijn Wim Hof training een 4 jaar geleden douche ik elke dag koud af. Je kunt je koude douche maar beter zelf in de hand hebben.
Het heeft vannacht flink geregend. In de plassen zie ik de regenwolken en loop naar de bus. Mijn ochtendglimlach rekt zich nog iets verder uit en ik open het rechterportier om ook daar de wolken in een plasje tussen de pedalen te zien. Een lichte schok schiet door me heen. Water in de bus dat binnen was gekomen via de twee roestplekken aan de onderkant van het raam rubber. De twee enige slechte plekken van de 38 jarige veteraan. Een cosmetische ingreep in de vorm van lichtgrijs gaffertape aan de buitenkant van de bus moest het water buiten houden en de elektriciteit veilig. Of de bus als vanouds zou starten was nog maar de vraag. Ik stak de sleutel in het contact en sloeg een virtueel kruisje op mijn borst. Dit zijn de momenten waar mijn Katholieke opvoeding, doopsel en vormsel zich moeten bewijzen. Ik druk op de startknop links van het stuur maar de motor lijkt al te lopen voordat ik druk. De bus heeft er duidelijk zin in en blijkbaar heeft ook zijn koude douche hem goed gedaan.
Vandaag rijd ik naar Montagu. Via Villiersdorp. maar eerst trakteer ik me op een stevig ontbijt in Kleinmond, een mooie naam om te ontbijten. De plek waar ik ontbijt is ook typisch voor de plaatsen aan de kust. Je rijdt naar beneden richting kust waar zich aan het einde een aantal restaurantjes en winkeltjes bevinden. Zo ook hier. Ik parkeer de bus in het zicht en de afwisselende zonnestralen van de ochtend. De grote cappuccino, het vet van de bacon, de eiwitten en de koolhydraten eindigen zonder protest in een bad van biefstuk en rode wijn. Die laatste gegrilde biefstuk van vannacht heeft de kater snorrend in slaap gehouden. Was het nu zijn gesnor, het geluid van de bus in mijn droom of mijn eigen gesnurk geweest? Niet de behoefte voelend om antwoord te geven op deze driekeuze vraag, vraag ik de rekening en trek mijn Poolse ganzenveren jasje uit. Ik ben op temperatuur. Volgens de weerapp blijft het vandaag droog en ik maak een screendump van de route op mijn Powerbook. Twee alternatieven. Voorlopig kan ik vooruit.
De benzinemeter van de bus gedraagt zich als een ouderwetse VU meter, heftig van links naar rechts bewegend. In een notitie boekje noteer ik daarom de kilometerstand bij elke tankbeurt. Ik heb uitgerekend dat de bus zo’n 1 op 7,5 rijdt dus houd ik een actieradius aan van 350 kilometer. In Zuid Afrika betekent dat dat je eigenlijk gewoon altijd moet tanken als je een tankstation tegen komt. De tank trekt een draaikolk in mijn Randen voorraad. Gelukkig staat de Euro gunstig.
Het geluid en gedrag van de motor bij terugschakelen, bergop rijden en bij stilstand blijven vraagtekens bij me oproepen. Je vraagt je misschien af wanneer de bus het dan niet doet, vragen oproepen. Misschien ben ik te kritisch maar het gevoel blijft me bekruipen dat er iets niet klopt. Er zijn daardoor teveel momenten dat ik niet echt gelukkig ben in en met de bus. Geluk definieert Gretchen Rubin als ‘je goed en slecht kunnen voelen maar voelen dat het klopt in een context van groei.’ De bus en ik groeien, voelen ons beiden soms goed en slecht maar toch klopt er iets niet. Ik luister nog kritischer en noteer de ingrediënten van de momenten waarop ik denk ‘dit klopt niet’. Zo start de bus vaak veel slechter als ie warm is, loopt ie stationair hoger als ie warm is en stottert en knalt ie bij lagere snelheden…..als ie warm is. Ik hoop dat mijn analyse straks een duidelijke aanwijzing is voor Arno van Wijck en aanleiding voor een doelgerichte en efficiënte greep uit zijn brede en rijke Volkswagen reparatie repertoire.
Nog 68 kilometer naar Villiersdorp.
Wordt vervolgd.
Geef een reactie